دریچه ای به عالم پنهان

– «چرا خدا ما رو آفرید؟» از آن سوال‌هایی‌ست که به ذهن تمام آدم‌های تمام تاریخ رسیده! هر کسی یک جور؛ یکی «هدف خدا از خلقت انسان» را توی جمله‌اش به کار برده و دیگری گفته «اصلا چرا باید به دنیا میومدم» و آن یکی پرسیده «چرا خدا آدما رو به زمین تبعید کرد؟» اما سر و ته همه‌ی این سوال‌ها به یک جا می‌رسد: موضوع فلسفه خلقت انسان! راستی، گفتم تبعید… واقعاً آدمیزاد حق ندارد بداند چرا از بهشت بیرون انداخته شد؟ مگر این سوال که «چرا ما باید تاوان اشتباه آدم و حوا رو بدیم؟» چه مشکلی دارد که نباید بپرسیمش؟ لابد اصلا کسی جوابی برایش ندارد… بعضی بزرگ‌ترها هم که انگار فقط عاشق جمع‌وجور شدن و تمام شدن یک سوال هستند، نه جواب واقعی به آن! راستی، گفتم عشق… این عشق واقعاً چیست؟ خوب است؟ بد است؟ راست است که می‌گویند همه‌اش توهّم است و دروغ؟ یعنی این همه شاعر در طول تاریخ، به یک موضوع غیرحقیقی پرداخته‌اند؟ البته خیلی‌ها که می‌گویند منظور شاعرها عشق زمینی نبوده! نمی‌فهمم، عشق غیرزمینی دیگر چیست؟

آن‌هایی که کتاب «دریچه‌ای به عالم پنهان» را نخوانده‌اند، از این دست سوال‌ها زیاد دارند؛ خیلی هم طبیعی‌ست! اما آن‌هایی که ۱۰۰صفحه‌ی این کتاب را ورق زده و پای حرف‌هایش نشسته‌اند، هفت گره‌ بزرگ در ذهن‌شان باز شده و در فکرشان از خیلی سوال‌های سمج و خسته‌کننده، دیگر ردّپایی هم باقی نمانده! «دریچه‌ای به عالم پنهان» با موضوع چیستیِ عالمِ پنهان آغاز می‌کند و بعد سراغ «دریچه‌ای به عالم پنهان» می‌رود؛ ماجرای «من و خدای من» را شفاف‌ می‌کند و از «دریای بی‌کران» حرف می‌زند؛ دربارۀ «فلسفه و هدف خلقت» توضیح می‌دهد و روی «هبوط حضرت آدم علیه‌السلام و شیطان» چراغ‌قوه می‌تاباند و در نهایت، به «عشق» می‌پردازد؛ که به‌هرحال، «از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر!»